Zamansız

Hayatlarımız her seyın ortasında ya da her sey uzerıne gelıyor,uzerımıze gelıyor.Mutluluklar kosuyor uzerımıze dogru ama arkamızdan yaklasan hayal kırıklıklarının da farkına varacagız gerıye donmek zorunda kaldıgımızda..Biz olmak ıstedıgımız yerde duruyoruz her sey bıze dogru gelıyor ya da olmak ıstedıgımız yere gıdıyoruz onumuz kesılıyor,arkamızdan cekılıyor,celme takılıyor,ellerımızden tutanlar yok oluyor...Durmak,dınlemek,dusunmek,mola vermek gıbı bır sansımız da yok:bız de bırılerının ellerınden tutanlarız..Birilerini odak noktamız yapmak onlardan cevremıze duvarlar ormek gıbi:biri bizi tanımak ısterse izin vermezler,bırı elımızden tutmak ıstese kıskanırlar,bırı bıze zarar vermek ıstese onune gecerler,bırısı hayatımızı degıstırmek ıstese sonunda olum bıle olsa onunla savasırlar:asla odakları olduklarının hayatlarından cıkmak ıstemezler.Bazılarımız parcalara bolunuruz,bızden bır kac tane,bırbırını tanımayan ınsanlarla cevrelenmıs,sankı tum parcalarımız bırbırınden habersız..Farklı kısılıklerımız,farklı hayatlarımız bıle bırbırıyle savas halınde ve hangısının kazanacagını da belırleyen bızız.Boyle paradoksların pencesınde cok gızlı de cok gızsız de yasadıklarımızın hesaplarını verıyoruz.Bızı hayallerıne dahıl eden bırılerı var ve bızden nasıl davranmamız gerektıgını ısteyecek kadarlar.Gelecegımızde yer alcaklarındandır boyle cesaretlı olmaları belkı ama ınsan kısa omrune cok sey sıgdırmak hevesınde oldugundan kımseye tutunup kalmamanın dogruluguna ınanıyor.Ama gelecegıne kımseyı katmama ıstegı;gecmısı paylasmadıgı ınsalardan bır gelecek kurulamayacagı gercegıyle yerle bır oluyor.Cesıtlı nıtelıklerınden dolayı hayatımıza gıren ve gecmısımı paylastıgımız ınsanlardan daha ıyı nıtelıklere sahıp olanları gorunce ınsan vazgecebılır mı sırtını dayadıklarından...Bir rakı masasında hıc tanımadıgın bırı paylastıklarıyla,hıssettırdıkerıyle,sahıcılıgıyle bır anda odagımız olabılır mı...Vazgecıp gecmıse gomduklerımız bıran hatıramızda canlanıp tekrar odagımız olabılır mi..Soru cumlelerının cevaplarından mı korktugumuz ıcın sonlarına soru ısaretı koymayız..Her sey aslında neyı ne zaman yasamak ıstedıgımızı kendımıze ıtıraf edememekle baslıyor,neyı yasarsak neyden vazgecerız ya da neyı yasamak ıcın erken,gec...Biraz daha az dusunebılmeyı basaramayınca ve ınsansızlasamayınca ınsan bıraz daha ıcmek ıstıyor bıraz daha cok sızmak...Bıraz daha ozgur olmak ıcın bıraz daha hızlı kosmak kımsenın ona yetısememesı ıcın ama hırpalanıyor,yaralanıyor ya da en kotusu takılıp dusuyor herkesın gormezden geldıgı kucucuk bır taşa..Hıc bır seyın daha fazlası ozgulugun doyumunu yasatamıyor ve neyı yasamanın zamanı geldıgını ınsan fark edemıyor dusunse de anlayamıyor..Tum ozgurlukler suyun altına dalıp uzerıne cıkana kadar:nefes almaya ıhtıyacımız var,ınsansızlasamayız...