16 Nisan 2014 Çarşamba

Bazi Duygulardan Arinma Denemeleri

 1. Gün

Bir an evet bir ana indirgedi tüm kederleri. Sonra pencereden dışarıya baktı. Belli belirsiz kendi yansımasını gördü. Oysa arkasında bir sokak, sarı ışıklar ve ağaçlar vardı. Düşündü, yalnızdı ve dünya arkasında onu terk etmiş ve saklanmış gibiydi. Müzik sesini duydu birden kederine fon olan. Bir cümle dedi, öyle bir cümle kurmalıyım ki bu keder hissinden arınmalıyım. Geceyi seviyordu ama gecenin dikeni derin bir çukurda bir mutsuzluktu. Çukura su doluyordu ve boğulmaya ramak kalmıştı. Çukurlardaki suların ne kadar kalabalık olduğunu da biliyordu ve havadaki sertçe sıkılmış tüm yumruklar bu çukurlardan yükseliyordu. Yalnızlığım ana dair ve yeryüzü çukurlarında kalabalığız diye düşündü. Cümleyi arıyordu, evet kederden arınmak için kendi yüzüne çarpacağı o cümle. Ruhunun sesi kesilmişti ve ayağa kalktı. Dışarıya çıkmalıyım, ruhumun esaretinden kurtulmalıyım diye düşündü. Kalktı, giyindi ve düşünmeden çıktı. Bir yırtılma anının içinden geçti sanki. Gürültüler duyuyordu. Düşüncelerinin şöleninden bir melodi değil, yakınlardaki bir konserin sesleriydi. İşte dedi dünyayı duyduğum an ve gerçekliğe karışabilirim. Sesin geldiği yöne gitti ve konser alanına ulaştı. Kalabalık içinde, elleri cebinde uyum sağlamaya çalışıyordu. Kafasını kaldırdı, bir sigara içti ve kederden arınmak istemediğini anladı. Çünkü dünyayı örten bir battaniye gibi keder de onun duygularını örtüyordu. Belki de bir turnusoldu...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder