Yıllar önce bir gündü,yıllar sonra yine öyle bir gün:acı neresinden akar insanın bilinmez ama içinde kalmasın.
En içinde ruhumun acısı bedenimi kanatıyor,durmaksızın.
Yalnızca bir kere dursa zaman herkes için,
kimse vazgeçemezdi,bağımlılığına yenik düşerdi ve simdi nasıl memnun olsun halinden.
Yok oluyor karanlıkta yaşananlar,yaşatanlar:kim verecek hesabını ağlarken.
Yasaklayacaksa dilenen mutluluğu zaman sigaralar ardı ardına yanar.
Sonunda zihin acının yok oluşunu dumanda sanar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder